CD&V presenteert de deelfietsen als dé oplossing voor de ‘last mile’—die laatste kilometers die pendelaars en reizigers moeten afleggen nadat ze met bus of trein zo ver als mogelijk zijn geraakt.
Maar dat legt net de vinger op de wonde: waarom geraakt men niet verder met het openbaar vervoer? Waarom blijven bussen en treinen in het Pajottenland zo zeldzaam en onbetrouwbaar dat men nu naar privé-initiatieven moet grijpen om de basisverplaatsingen rond te krijgen?
De komst van deelfietsen lijkt dan ook minder op een langverwachte mobiliteitsdoorbraak en meer op een noodoplossing die het eigenlijke probleem toedekt.
Betaalbaar of gewoon een nieuwe kost?
Een ritje met een gewone deelfiets kost minstens 1 euro per uur, terwijl een elektrische variant 2,5 euro per uur kost.
Dat lijkt schappelijk, maar voor regelmatige gebruikers kunnen de kosten snel oplopen. Hoewel er abonnementen beschikbaar zijn, blijft het de vraag of dit een betaalbaar alternatief is voor wie simpelweg een fatsoenlijk functionerend openbaar vervoersnetwerk nodig heeft. Want laten we eerlijk zijn: een degelijk openbaar vervoersbeleid betekent niet dat mensen gedwongen worden om bij te betalen voor een extra fiets, maar dat ze zonder problemen en extra kosten van A naar B kunnen geraken.
Een lichtpuntje in de duisternis
Dat gezegd zijnde, het initiatief zelf is wél een positieve stap voor wie geen andere opties heeft. Dankzij de samenwerking met Nextbike en Haviland zijn er nu op verschillende plekken deelfietsen beschikbaar, met stations aan treinstations en belangrijke knooppunten. Het idee op zich—deelmobiliteit inzetten om gaten in het systeem op te vullen—is lovenswaardig.
Toch blijft de grote vraag of beleidsmakers deze oplossing als een tijdelijke pleister beschouwen of als een excuus om de investeringen in degelijk openbaar vervoer verder uit te stellen. Want zolang bussen en treinen in het Pajottenland blijven sputteren, zullen de deelfietsen voor velen geen luxe zijn, maar een noodgedwongen lapmiddel.
Geef een reactie